Αθήνα. Ο εχθρός κινείται. Μια εποχή ασφυκτικής δυσοργάνωσης και δυσλειτουργίας επιτάσσει τους ρυθμούς και τους χώρους της. Η τεράστια θάλασσα έχει αποφασίσει να κινηθεί εναντίον μας. Μια τεράστια μάζα με λιγοστό φως, με μικροκαμωμένους φεγγίτες και ηλιακά θερμοσίφωνα κινείται προς το μέρος μας. Μια τεράστια μάζα υποχρεωμένη να παραδοθεί στον ελάχιστο ελεύθερο χώρο, στις σπάνιες θέσεις κατοίκησης. Εκείνη η μάζα που καλλιεργεί επί μέρους λογικότητες και ομοιόμορφη μετριότητα βρίσκεται απέναντί μας. Μετριάζει τις υποδομές, τα δίκτυα, την ύπαρξη. Σπάει ανθρώπους και τους πτωχεύει σε πνεύμα. Κοίτα, όμως, που έχει συγκεντρώσει λιγοστούς φάρους κοντά στον Βράχο. Εκείνος, έχει ακτίνα και επιρροή αιώνια και αδιαμφισβήτητη. Μας θυμίζει αλλοτινές συνθήκες· την ανθρωπότητα στην παιδική της ηλικία. Μας θυμίζει ένα αλλοτινό όραμα, έναν αλλοτινό μύθο. Πού βρίσκεται το σώμα του Μύθου; Ένα σώμα ελευθερωμένο από τον καθρέφτη του εαυτού του, αλλά παραδομένο σε κάθε αποπλάνηση.
Έχει εγκλωβίσει το χρυσό μίτο της Αριάδνης μονάχα γύρω του. Ας τον αφήσουμε να αναπνεύσει κι ας ξαναβρούμε το κουβάρι. Ας επεκτείνουμε το σκληρό μα αναγκαίο άγγιγμά του. Ο εχθρός κινείται.
Η Αρχαία Πέτρα έχει βρει το χώρο της. Ο τόπος της ασφυκτιά από ενέργεια. Δε διαθέτει άλλη χωρητικότητα. Ας απλωθεί και ας εγείρει!
Ένας αστικός άξονας θα βρει τον λησμονημένο φυσικό. Τομή. Θα συμβεί μια καταστροφή. Μέσα από το σώμα της παλίρροιας ένας βράχος ξεπηδά. Θα τον κατοικήσουν ψηφίδες αποπλάνησης.
Ένα μάτι ματώνει μια γλώσσα. Ακόμη ένα μάτι επιτίθεται. Οι κερατοειδείς είναι πια κουρασμένοι. Ήρθε η στιγμή του Λόγου να αντεπιτεθεί. Η Μνήμη, η Ιστορία και ο Τόπος δεν είναι στείρο κεφάλαιο προς εκμετάλλευση. Είναι θυμός, κόπος και μαχαίρι. Ας κινηθούν εμπρός! Επάνω του στέκουν η φύση, η πόλη, το σεξ, το αρχείο και ο χορός.
Στην καρδιά μιας εγκαταλελειμμένης Αθήνας προτείνεται ένας κοινωνικός πυκνωτής. Η Ακρόπολη χρησιμοποιείται ως πρότυπο και έρχεται στον εικοστό πρώτο αιώνα. Ένα τριμερές σύστημα αποτελεί τον πυρήνα της πρότασής μας. Μια αγορά για την πόλη στο πρώτο επίπεδο. Ένα νέο έδαφος στο ανώτερο σημείο. Μια πέτρα όσμωσης στο ενδιάμεσο. Μια τομή για να αναδεικνύει την νεκρή φύση. Προτείνεται στην ουσία η περιπλάνηση σε ένα νέο έδαφος με μια νέα μετάφραση της σχέσης του ανθρώπου με το τοπίο και την πόλη. Στην κορυφή μιας επιμήκους μάζας που φιλοξενεί αίθουσες κινηματογράφου και επιμέρους λειτουργίες αναψυχής τοποθετούνται πολιτισμικές λειτουργίες στο κέντρο της Αθήνας.
Στο δώμα του νέου βράχου ο επισκέπτης της Αγοράς θα σταθεί ανάμεσα από πέντε ναούς.
Τα Πατήσια αποτελούν μια υποβαθμισμένη περιοχή με λιγοστούς δημόσιους χώρους και ακόμη λιγότερους πολιτισμικούς. Σημάδια εγκατάλειψης και παραμέλησης είναι εμφανή τόσο σε κατοίκους, όσο και σε επισκέπτες. Ένα μέρος που παλαιότερα έσφυζε από ζωή έχει αφεθεί σχεδόν σε ερείπια. Η ομοιογένεια έχει σαρώσει το μέρος και δεν υπάρχει κανένα στοιχείο προσανατολισμού και αναγνώρισης της πόλης. Ταυτόχρονα, τίποτα δεν υποδεικνύει πως ο τόπος αυτός διαθέτει ίχνος αυτοπεποίθησης στις μεγάλες του δυνατότητες· τόσο σε κοινωνικό όσο και σε αστικό επίπεδο.
Η συγκεκριμένη διπλωματική εργασία επιδιώκει να δημιουργήσει έναν κοινωνικό πυκνωτή στο κέντρο της Αθήνας. Τα προτεινόμενα προγράμματα είναι αυτά μιας αγοράς, ενός κινηματογράφου, ενός ξενοδοχείου και πολλαπλά πολιτισμικά κτήρια που ποικίλλουν από ένα μουσείο έως μια βιβλιοθήκη. Δημιουργείται μια τολμηρή χειρονομία η οποία κινείται αντίθετα με τον κάναβο του κτιστού περιβάλλοντος και ευθυγραμμίζεται με το παλιό ρέμα του Λεβιδίου. Το αντικείμενο δομείται σε μια τυπολογία διαστρωμάτωσης με ‘βελόνες’ πολιτισμικής χρήσης. Μια μεγάλη κεκλιμένη πλατεία δίδεται στο κοινό στο επίπεδο του εδάφους σε συνδυασμό με εμπορικές χρήσεις. Το δεύτερο επίπεδο φιλοξενεί έναν κινηματογράφο καθώς το θέατρο κάνει την εμφάνισή του στον ελεύθερο καλυμμένο χώρο και ο πύργος της πολιτισμικής αποσυμφόρησης, ο οποίος συνεχίζει από τα κάτω. Το τελευταίο επίπεδο είναι ένας ανοικτός τόπος όπου το θέατρο και ο πύργος, με τα δωμάτια ξενοδοχείου, ακόμη λειτουργούν και τοποθετούνται ένα μουσείο, μια βιβλιοθήκη, και μια αίθουσα χορού. Η επέμβαση αποτελεί έναν αστικό συντελεστή ο οποίος παρέχει στη σύγχρονη Αθήνα με το δημόσιο χώρο και τη μοναδική ταυτότητα που της αξίζει.
Ο εχθρός κινείται και αναπτύσσεται. Η μάζα του κυριαρχεί. Μια παλιά ανάμνηση κινήθηκε υπόγεια. Τον απείλησε. Ένας κρότος ακούστηκε. Μια ανωμαλία γεννήθηκε. Ένας τρελός με κάλεσε να τον συναντήσω. Με ξελόγιασε με λόγια ψευδαισθήσεων και παράλληλους κόσμους. Τα πόδια του δεν ήταν στέρεα. Η ρητορική του δεν ήταν οικεία. Δεν αναπαρήγαγε. Μίλησε. Επικοινώνησε.
Η κορυφή του με χάωσε. Μίλησε για θεούς που έχουν πεθάνει. Θέλει να τους αναστήσει. Με στριφογύρισε και μου έδειξε πού ζω. Με αποπροσανατόλισε και μου είπε πήδα. Με σκότωσε και μου είπε επίλεξε. Με διέγειρε και μου ζήτησε να μείνω.
Θα παραμείνουμε ήσυχοι για να ακούσουμε τα κορμιά μας.
Θα δούμε τους εαυτούς μας να ζουν.
Ο νους θα αναδιπλωθεί, ώστε να διαβάσει την ιστορία του.
Θα παίξουμε υπέροχα παιχνίδια ικανότητας και Αγάπης.
Θα μιλάμε πολύ, σε εμάς και σε όλους.
Η ζωή θα είναι η μόνη Τέχνη.
