Η νέα πραγματικότητα που ήρθε στο προσκήνιο με τον εγκλεισμό έντυνε την ανάγκη των κατοίκων της πόλης για πραγματική ψυχαγωγία, περιπλάνηση στην πόλη και κοινωνικοποίηση. Ο συνδυασμός της έλλειψης πρασίνου στον αστικό ιστό της Αθήνας και ο μεγάλος αριθμός ερειπίων οδήγησαν στην δημιουργία μιας πρωτοπόρας ιδέας αξιοποίησης και μεταμόρφωσής τους σε νέου είδους πάρκα. Το εγκαταλελειμμένο νοσοκομείο Ν.Ι.Ε.Ν στα Μελίσσια, αποτέλεσε το ιδανικό παράδειγμα εφαρμογής της ιδέας. Ερευνώντας την θεωρία των Καταστασιακών για την έννοια της περιπλάνησης στον αστικό χώρο, σχεδιάστηκε ένα dérive, μια παρέμβαση-παιχνίδι που ταξιδεύει τον επισκέπτη στον φαντασιακό κόσμο του ερειπίου. Κεντρικό θέμα του παιχνιδιού αυτού είναι η δημιουργία τριών διαδρομών κάθε μια εκ των οποίων αφηγούνται τρεις διαφορετικούς μύθους: Τον μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης, τον Μύθο του Σπηλαίου του Πλάτωνα και τέλος τον μύθο του Μίτου της Αριάδνης. Διαφορετικά στοιχεία και έννοιες των μύθων μεταφράστηκαν με αρχιτεκτονικό τρόπο και διαμόρφωσαν τρεις ξεχωριστές εμπειρίες, αναδεικνύοντας παράλληλα την μνήμη του κτηρίου. Το κοινό στοιχείο των τριών μύθων είναι έννοια της απώλειας. Προκειμένου να καλυφθεί το κενό αυτό δημιουργήθηκε στην ταράτσα του ερειπίου ο Χαμένος Παράδεισος με στόχο να καλύψει το κενό και να αποτελέσει επιβράβευση στο παιχνίδι που εμείς αποκαλούμε ζωή.