Μέσα από κείμενα, χαρτογραφήσεις και μύθους κατασκεύασα μία φαντασίωση για έναν τόπο, μία αρχιτεκτονική αφήγηση που αποκαλύπτει τις αόρατες πτυχές του.

Ένας σύγχρονος περιηγητής περιπλανιέται στη λίμνη του Λάδωνα στην Αρκαδία και ξεκινά στις σημειώσεις του μία παράλληλη περιπλάνηση στο τοπίο της φαντασίας του. Το μέσο γι’ αυτήν την περιπλάνηση είναι ο μύθος που εγκαθιστά στα στοιχεία του πραγματικού: το υδροηλεκτρικό φράγμα γίνεται η πύλη στον κήπο των Εσπερίδων που φρουρούσε ο δράκος Λάδων· ένα κατεστραμμένο αλώνι γίνεται μηχανισμός που αποκαλύπτει το τοπίο ως διαδικασία· τα παλιά πέτρινα αναχώματα μετατρέπονται σε εμπειρία του μυθικού κυνηγητού των νυμφών από τους θεούς · τέλος, τα τρία περάσματα του ποταμού συμπυκνώνονται σε μία κατασκευή που επανερμηνεύει το πέρασμα του νερού. Έτσι ο περιηγητής φαντάζεται και βιώνει μία φανταστική εκδοχή του τοπίου, για να παραδεχτεί τελικά:

«…δε θα υπάρχει πια παρά μόνο η ιστορία αυτή, οι αναπαραστάσεις άχρονων συμβάντων που έλαβαν χώρα κάποτε στην Αρκαδία. Κι έτσι, ίσως, κάπου ανάμεσα στον ανοίκειο κι όμως συμπαγή χώρο της φαντασίας και στον οικείο χώρο της πραγματικότητας να μπορώ κι εγώ να πω: et in Arcadia ego».