Η μελέτη τοποθετείται στην ανεκμετάλλευτη, μοναδική περιοχή του αεροδρομίου της Ικαρίας, σε μια πρόθεση σύγκρουσης του γρήγορου αεροπορικού ταξιδιού με την επιβραδυμένη περιήγηση του τόπου.
Η συλλογιστική πορεία του project συνδυάζει το εννοιολογικό πεδίο του αεροδρομίου με αυτό του τόπου. Το διεθνικό πολύ-πρόγραμμα του αεροδρομίου αποσυναρμολογείται, φανερώνοντας τον ουσιώδη ορισμό του και προσγειώνεται σε πέντε χαρακτηριστικές τοπογραφίες του Φάρου, σε πέντε αρχιτεκτονικές. Ο χρόνος επανασχεδιάζεται. Η ταχύτητα του αεροδρομίου (αλλά και τρόπου ζωής) συγκρούεται σε πέντε αφηγήσεις με την βραδύτητα του αργού τουρισμού, ως σκοπός, σε ένα ενδοσκοπικό ταξίδι αυτογνωσίας ή/και καταγωγής, και τελικά την μετάλλαξη του τουρ-ίστα σε έναν αυθεντικό εαυτό. Η αέναη σύγκρουση της απόκρυψης με την εξωστρέφεια που βιώνει η Ικαρία, προβάλλεται στην αρχιτεκτονική εξίσωση θέση-αντίθεση-σύνθεση, αναδεικνύοντας κάθε φορά το genius loci του νησιού. To κάθε τοπίο είναι ο υποδοχέας της αρχιτεκτονικής, ενώ ταυτόχρονα, εκείνη το ορίζει με κριτική επανερμηνεία του αρχέτυπου ως μορφή καταγωγής. Έτσι, συστήνονται κυκλοτερώς πέντε συνθήκες βιωματικής ενσωμάτωσης στο τοπίο, αλλά και στον τόπο. Ιδανική κατάκτηση: η εφήμερη, ή/και μόνιμη, συμ-βίωση με τους Καριώτες, αλλά και με τον αληθινό εαυτό.