Με μια πρώτη ανάλυση παρατηρήθηκε η αμηχανία μεταξύ της παλιάς και της καινούριας πόλης στη χώρα της Νάξου, ενώ η δυναμική του κομβικού σημείου μεταξύ τους αγνοείται και γι’ αυτό προτείνεται η δημιουργία μιας ιδιαίτερης πλατφόρμας. Παράλληλα εντοπίζονται τρείς καταστάσεις που συνδιαλέγονται, συγκρούονται και τελικά ερμηνεύονται ως τρείς κατακόρυφες ζώνες που εκφράζουν το παλιό, το σύγχρονο και τη μνήμη, ενώ έννοιες όπως η εσωστρέφεια και η εξωστρέφεια έρχονται στο προσκήνιο. Κινήσεις και όγκοι που συνομιλούν συντάσσουν τις ζώνες και οργανώνονται σύμφωνα με την τοπογραφία της περιοχής, άλλες φορές εμφανίζονται και διαπραγματεύονται δύο διαφορετικές κλίμακες, άλλες εκμεταλλεύονται τις υψομετρικές διαφορές και κρύβονται ως υπόσκαφα και άλλες επιτρέπουν σε τμήματα τους να εμφανιστούν εμπλέκοντας έννοιες όπως θεατής-θέαμα. Οι οριζόντιες στιγμές του αστικού ιστού που τείνουν να φτάσουν το υδάτινο στοιχείο, δημιουργούν έναν συσχετισμό της υφιστάμενης κατάστασης και της επεξεργασίας μας. Τέλος ο βυθισμένος κήπος της πρότασης ενοποιεί και δημιουργεί παράδοξα. Όλα αυτά υπό τον διαρκή διάλογο αντιφατικών και αλληλένδετων καταστάσεων (ιδιωτικό-δημόσιο) δημιουργώντας προβληματισμούς σχετικά με το αίτιο και το αποτέλεσμα.