Επισκεπτόμενος κανείς τον απομονωμένο τόπο των Στροφάδων κατανοεί την ιδιαιτερότητά του, τόσο στα φυσικά χαρακτηριστικά του νησιωτικού συμπλέγματος, όσο και στις ιστορικές του μνήμες. Το μεσαιωνικό μοναστήρι, οι διαβρωμένες βραχώδεις ακτές, το εύφορο έδαφος, τα ποικίλα ενδιαιτήματά του είναι μερικές από αυτές. Πρώτο σκέλος της εργασίας αποτελεί η ενεργοποίηση του μεγάλου νησιού Σταμφάνη μέσω της ανάδειξης των υπαρχόντων στοιχείων του τόπου, σύμφωνα με τους περιορισμούς που ισχύουν για το Θαλάσσιο Πάρκο Ζακύνθου. Η Μονή αποκαθιστάσται βάσει μελέτης του Πανεπιστημίου Πατρών, δημιουργείται ένα ικανό κατάλυμα για τους φύλακες του πάρκου, ένα ερευνητικό κέντρο για 8 επιστήμονες και οργανώνονται περίπατοι για τους λίγους επισκέπτες. Δεύτερο σκέλος αποτελεί η δημιουργία, στο νησί Άρπυια - μικρότερης οικολογικής σημασίας – ενός καταφυγίου (μιας κατ’ αναλογίας «ανοικτής» μονής). Εκεί μπορούν να καταφύγουν το πολύ 40 άτομα, ώστε να κατοικίσουν και να βιώσουν αυτόν τον τόπο, όπου τα στοιχεία της φύσης διαμορφώνουν και μεταβάλλουν βίαια το τοπίο. Η κοινότητα εξελίσσεται μέσα από θεσμικές (κατοικία, παραγωγή φαγητού, διοίκηση και γνώση) αλλά και φαντασιακές (βιωματικές, νατουραλιστικές) δομές οι οποίες μεταφράζονται διαφορετικά στο τεχνητό πλέον τοπίο.