Η μαζικη ροη από τα προαστια προς τα κεντρα των πολεων, με σκοπο την επανακατοικηση τους, επιφερει έναν επαναπροσδιορισμο της ταυτοτητας του κεντρου, τοσο από τους επικειμενους κατοικους του, οσο και από την αρχιτεκτονικη κοινοτητα.

Επαναθεωρειται το μοντελο κατοικησης, το οποιο με τον τροπο που υλοποιειται, αποκοβει κομματια της πολης, δημιουργωντας «αντικειμενα».

Δημιουργειται λοιπον ενα ενιαιο συγκροτημα κατοικησης, με ολες τις εκφανσεις του ορου, σαν σχολιο στην κατασταση που διαφαινεται. Κατοικια, εργασία, εμποριο, υπηρεσιες, ελευθερος χρονος, ψυχαγωγια, περικλειονται στους χωρους του τετραγωνου που αναδιαπλαθεται. Με αυτό τον τροπο παιρνει έναν εντονα αστικο χαρακτηρα, αφου διαθετει ολες τις λειτουργιες μιας πολης, ενώ παραλληλα αποκτα μια αυταρκεια, που το απομονωνει από αυτην, και το μετατρεπει πιο πολύ σε ένα «αντικειμενο», που υπαρχει μεσα της, παρα σε εξαρτομενο μελος της. Η ευελιξια χρησεων της ελληνικης πολυκατοικιας, λειτουργει σε υπερτατο βαθμο, και μετατρεπεται από προτερημα σε «μειονεκτημα».