Ο φωταγωγός της ελληνικής μεταπολεμικής πολυκατοικίας διευρύνεται, «ζωντανεύει», επαναπροσδιορίζεται. Ο μικρός, κενός και υπολειμματικός χώρος δίνει τη θέση του σε ευρύχωρα κατακόρυφα δωμάτια,που διαμορφώνουν τις κατάλληλες προϋποθέσεις για τη δημιουργία νέων αστικών αφηγήσεων μεταξύ των υφιστάμενων πολυκατοικιών. Ένας παιδότοπος, μια βιβλιοθήκη και ορισμένες μονάδες ανάπαυσης αποτελούν τα νέα «μπαλκόνια» για το παιδί, το φοιτητή και τον εργαζόμενο αντίστοιχα. Λειτουργούν σαν πυρήνες φυσικού φωτός, σαν «ανάσες» πρασίνου στο εσωτερικό των στεγανών ορίων και ενοποιούν προγραμματικά τις πολυκατοικίες που διατρέχουν.