Βασικό άξονα της ιδέας αποτελεί η κατασκευή μιας πεζοπορικής διαδρομής, ως μέσον "γνωριμίας" με τον οικισμό και τον περίγυρό του, που οργανώνει μια "περιήγηση" ανάμεσα στον κατασκευασμένο και φυσικό χώρο/περιβάλλον. Μικρές γειτονιές/συγκροτήματα με ιδιωτικούς και κοινόχρηστους χώρους καθώς και μια κεντρική πλατεία αγκιστρώνονται κατά μήκος αυτού του περιπάτου, όπου το "τεχνητό/κοινωνικό/πολιτισμικό" και "φυσικό", εναλλάσσονται συνεχώς.

Πιστεύοντας στην ύπαρξη της ανάγκης - για μια "[...]επιστροφή προς τις αγνές μορφές, προς τα αρχέτυπα της ζωής"(Α. Προβελέγγιος), ο επισκέπτης ενός "αστικού πολιτισμού" -όντας φιλοξενούμενος στους χώρους της πρότασης- καλείται να συμμετάσχει σε μια "άλλη" εμπειρία/τρόπο κατοίκησης, επανεξετάζοντας απόψεις, επιλογές και αποφάσεις καθώς επιστρέφει στον συνήθη ρου της καθημερινότητάς του, μετά τις "διακοπές".

Σημαντική παράμετρο αποτελεί η θέση/σχόλιο έναντι της "τουριστικής πρακτικής" περί της εμπορευματοποίησης της φύσης και του "ειδυλλιακού" του τοπίου, που μετατρέπει/ευτελίζει το "πραγματικό" σε "θέαμα". Από την άλλη πλευρά, η συγχώνευση του μεγαλύτερου μέρους των χώρων με το έδαφος -σε μια προσπάθεια ανεπαίσθητης παρουσίας του ανθρωπογενούς- επιθυμεί να μην διαταράξει βίαια τη "συνέχεια" της εικόνας του τοπίου.