Αφετηρία της εργασίας αποτελεί η επιθυμία αποκρυπτογράφησης των ξεχασμένων δωμάτων της σύγχρονης ελληνικής πολυκατοικίας και πρόθεση, η ένταξή τους σε δομές της ζωντανής, «κάτω» πόλης. Πώς θα ήταν αν οι ένοικοι μιας πολυκατοικίας εξέφραζαν ανάγκες και επιθυμίες σε έναν κοινό τόπο, πάνω από αυτήν; Και πώς αυτοί οι κοινόχρηστοι χώροι οργανώνουν μια δημόσια πλατεία; Επιλέγουμε την πλατεία Ελευθερίας (Κουμουνδούρου), κεντρική πλατεία της Αθήνας, αλλά απομονωμένη και πληθυσμιακά ετερογενής και τη φανταζόμαστε σαν ένα σύνολο υποχώρων σε δύο παράλληλα επίπεδα: το έδαφός της και τα δώματα περιμετρικών πολυκατοικιών. Στοχεύοντας στην ανάδειξη της πολυπολιτισμικότητας, μέσα από λειτουργίες αποδοχής της διαφορετικότητας, σχεδιάζουμε στα δώματα ένα πολυθρησκευτικό κέντρο, εργαστήρια τέχνης για νέους, ανταλλακτική βιβλιοθήκη και χώρους χαλάρωσης. Διατηρώντας ενδιαφέρουσες διαβαθμίσεις ιδιωτικότητας, οι λειτουργίες αυτές συσχετίζονται (υλικά ή άυλα) με αδρανή, υφιστάμενα στοιχεία της πλατείας: την ορθόδοξη εκκλησία, τη Δημοτική Πινακοθήκη, τα θαμμένα, αρχαία ίχνη πολιτισμού και το ανενεργό αμφιθέατρο, αντίστοιχα. Πρόκειται για θραύσματα, κομμάτια ενός τρισδιάστατου συνόλου, μια νέα πλατεία που φιλοδοξεί να αποτελέσει πυρήνα μιας γειτο¬νιάς και ενεργό κομμάτι της Αθήνας, προτείνοντας τελικά, έναν τρόπο σκέψης και πράξης για την σύγχρονη πόλη.